جانا به لب رسیدو دمی هم دم از کجا پیدا                     چودرونم سیاهو اما به شبی تک ستاره ای پیدا

همه از جهان خود نالان که شبش ستاره ها پنهان            همه در جامعه بطلان به هوس تاری شب پیدا

بخدا ستاره دیدن چشم دل خواهد ببینی                      نی که در مستی ببینی آسمانی پر ز آن پیدا

سالها مهر کنی چشمو دلت دیده ببندی به هوس           هوست تار کنی فاتحه نوری بخدا 

مگر این جهان هستی بجز از تو گفتنی بود                   که شدی جانمو در جبر وجودم شیدا

تن تنهای خیالم قاری جبری به ذاتی                            بجز این عادت نیست هرچه بادا بادا

کاش آن مطرب دندان گره از ذات طلب                           هوس پوچ خیالش به جدا

عاشقی در نطق خامی ندهد پند کسی                          مطرباتر پیدا

عجبا از سر این قافه پیداست رهش                              ناپیدا