شب از نوری گریزان بودِ تا نوری نباشد معنی شب را که داند

همچو عشق..

به شبش نورو طلوعش همه شب

نور آن در دلُ دردِ دلِ آن تاریکیست

ک اگر عشق نباشد دگر این مجنون کیست..

کاش اگر عشق نبود، عشق نبودش ز کسی حارو اگر بود وجودش همه عشق، همه اش عشق..

ن آن فرهاد فریاد از دلِ غم دیده اش بر دله سنگی خالی ونه آن شمع ک خود سوخت ببیند پر پروانه ی خود هیچ ندیدن همگی..

هر سری در آخوری جز خانه اش خانی کند                  خانه اش خاری سرش باد سزا برده کند

بر هوس لعنت هر سر به گریبان هدف                         به سر قافله بازا که خرت نعل کند

شب مهتاب رسیدم همه از من بجزاو

گاه شب تا به سحر گاه سحر تا به شبی

که برخت بستمو ازم سفرم در دل او

تنهایی..

گاه تا کم نشود پیدا نیست

برس از لحظه نگاه..

شاید اینبار نبود

شایدم بودن هر ثانیه اش سنگین بود

چ بسا بودو دلم داغ نبودش چ بسا دورو تنم بوی وجودش بخدا

جانا به لب رسیدو دمی هم دم از کجا پیدا                     چودرونم سیاهو اما به شبی تک ستاره ای پیدا

همه از جهان خود نالان که شبش ستاره ها پنهان            همه در جامعه بطلان به هوس تاری شب پیدا

بخدا ستاره دیدن چشم دل خواهد ببینی                      نی که در مستی ببینی آسمانی پر ز آن پیدا

سالها مهر کنی چشمو دلت دیده ببندی به هوس           هوست تار کنی فاتحه نوری بخدا 

مگر این جهان هستی بجز از تو گفتنی بود                   که شدی جانمو در جبر وجودم شیدا

تن تنهای خیالم قاری جبری به ذاتی                            بجز این عادت نیست هرچه بادا بادا

کاش آن مطرب دندان گره از ذات طلب                           هوس پوچ خیالش به جدا

عاشقی در نطق خامی ندهد پند کسی                          مطرباتر پیدا

عجبا از سر این قافه پیداست رهش                              ناپیدا

آن کس که طلب کرده ی جان بود همان جامِ بلا بودو دریغ از لب عطشان

هوس جام می اش داغ لبم مهر نمودو منه بیچاره همان در به در کوچه ی تاریکه ی آن بیخردی..

عشق آبیست یکیو آن یکی در تبُ تابیست که تا کم نشود پیدا نیست 

برس از لحظه نگاه..